پارکینسون در نهایت باعث سفتی و مشکل راه رفتن ، ناتوانی در نگه داشتن بدن ، از دست دادن کنترل ماهیچه ها ، توهم و زوال عقل می شود.
افراد در این مرحله علائم را در هر دو طرف بدن احساس می‌کنند (اگرچه یک طرف ممکن است کمتر نشان دهنده علائم باشد) و گاهی اوقات مشکلات گفتاری را تجربه می‌کنند.
با این وجود، این دو بیماری بسیار متفاوت هستند. عمده ترین تفاوت ها عبارتند از:
سلول های عصبی مغز ، به منظور کنترل حرکت عضلات از ماده شیمیایی به نام دوپامین استفاده می کنند. در صورت بروز پارکینسون ، سلول های مغزی مولد دوپامین به تدریج از بین رفته و دچار مرگ می شوند. به دنبال این امر ، سلول های کنترل کننده حرکات بدن ، قادر به ارسال پیام ها به عضلات نخواهند بود لذا کنترل عضلات مختل شده و به مرور زمان این آسیب دیدگی شدت می یابد.
ایستادن ، اگر غیرممکن نباشد ، دشوار خواهد بود و به احتمال زیاد به صندلی چرخدار نیاز است.
از اهمیت ورزش در درمان و جلوگیری از پیشروی بیماری ها نباید غافل بود ، انجام فعالیت های ورزشی ، سبب افزایش ترشح دوپامین شده و به این ترتیب تا حدود قابل توجهی می تواند در بهبود عملکرد بیماران مبتلا به فلج مغزی لرزان موثر واقع گردد.
آیا اژمایش یا روش خاصی برای تشخیص قعطی پارکینسون وجود داره؟و همسرم تا کی باید دارد مصرف کنه؟چون داروها بیحالش میکنه.
اگر این علائم ناشی از پارکینسون نباشند، پس ناشی از چیست؟
داروهای ضد پارکینسون
بیماری پارکینسون با وجود برخی علائم قابل تشخیص مشخص می شود. این علائم شامل لرزش یا لرزش غیرقابل کنترل، عدم هماهنگی و مشکلات صحبت کردن است.
سن : افزایش سن یکی از خطرات ابتلا به این بیماری می باشد. به طور کلی می توان گفت ۳ درصد از افراد ۶۵ سال بیماری پارکینسون چیست و بالای ۵ درصد از کسانی که ۸۵ سال هستند در معرض ابتلا به این بیماری می باشند. بیماری پارکینسون اختلال بر سیستم عصبی می باشد که معمولا در افراد مسن دیده می شود. از آنجایی که این عارضه ارثی نیست ، جهش های ژنتیکی به طور تصادفی اتفاق می افتد و اغلب محققان می گویند ترکیب عوامل محیطی و ترکیب ژن ها می تواند در وقوع آن موثر باشد.
در حالی که این آزمایشات پارکینسون را تأیید نمی کنند ، می توانند به رد سایر بیماری ها و تشخیص پزشک کمک کنند.
سموم و آفت کش ها، در بروز بیماری پارکینسون دخیل هستند. تحقیقات نشان می دهند که سطح این مواد در مغز افراد مبتلا به این بیماری، در مقایسه با سایر افراد بیشتر می باشد.
تاکنون هیچ گونه آزمایش خاصی برای تشخیص آن وجود ندارد. لذا تشخیص این بیماری امری دشوار است. عموما پزشکان برای تشخیص این بیماری ویژگی های اساسی اختلال حرکتی در فرد را مورد بررسی قرار می دهند.